Acceptatie

Wat is nou eigenlijk, echte acceptatie? Ik hoor het vaak om mij heen: je kunt het maar beter accepteren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe dan? Zal dat me ooit lukken denk ik dan. Of ik ga met kracht acceptatie forceren als een soort van obsessie. Maar het helpt me zelden op de lange termijn.

Binnen coaching kijk ik vaak vanuit het 5G model naar gedachtes en gevoelens. Door eerdere ervaringen die je gedurende je hele leven hebt opgedaan heb je jezelf onbewust aangeleerd om op een bepaalde manier te "overleven". Ik was bijvoorbeeld heel erg onzeker vroeger. Dat maakte me kwetsbaar en dat voelde niet veilig. Mijn overlevingsmechanisme is vervolgens geworden om andere te pleasen en niet meer naar mijn eigen gevoel te luisteren, of mijn gevoel te negeren. Het tegenovergestelde van acceptatie.

Volgens het 5G model denk ik bij situaties waarin ik me onzeker voel: ik kan het toch niet, het is niet veilig om me kwetsbaar op te stellen, etc. Deze gedachtes geven mij een gevoel van angst en verdriet. Vervolgens ga ik mij terugtrekken of de aandacht op de ander richten zodat mijn gevoel er niet hoeft te zijn. Het gevolg is dat ik mij nog meer onzeker ga voelen. Zo krachtig zijn gedachtes. 

Als ik deze situatie objectief bekijk besef ik me dat mijn gedachtes niet realistisch zijn. Ook besef ik me dat mijn gedachtes gebaseerd zijn op ervaringen die lang geleden waren. Als ik de situatie in het nu bekijk zouden gedachtes als: ik mag me onzeker voelen, ik mag leren en dus ook fouten maken en ik mag hulp vragen en iedereen voelt zich weleens onzeker veel realistischer zijn. Als ik me dat bedenk voel ik me meer ontspannen en voel ik meer contact met mezelf.

Ik geloof dat dit een stukje van acceptatie is. Wat afstand nemen van de situatie waardoor er een realistischer beeld ontstaat. Ik doorloop binnen coaching deze stappen met vloerplaten en ik zie de houding van de cliënt dan veranderen. Client kan op dat moment echt ervaren dat het realistisch is en verandering brengt. As je deze gedachtes en gevoelens al je hele leven hebt is het niet zomaar veranderd. Deze gedachtes hebben je namelijk ook geholpen gedurende je leven en bieden een soort veiligheid. 

Ik heb zelf ervaren dat die oude gedachtes en gevoelens van mezelf "mogen" denken en voelen soms minder strijd geeft. Wel is het dan belangrijk dat ik daar de realistische gedachtes naast zet. Dan kan ik bewust keuzes maken die me dichter bij mezelf brengt. (mijn waarden). Dat voelt voor mij als echter acceptatie. De situatie blijft het zelfde, mijn oude gedachtes mogen er zijn en mijn nieuwe gedachtes krijgen ruimte en van daaruit maak ik keuzes in het hier en nu. Net zoals de regen. De regen trekt zich niets van jouw gedachtes aan, dus het blijft regenen ook al vind je het nog zo vervelend. Op dat moment kan je wensen dat het niet meer regent, een strijd aan gaan met je negatieve gedachtes over de regen maar dat zal je niet helpen. Het kan vervelend blijven voelen dat het regent, maar naast die vervelende gedachte en het vervelende gevoel kan je ook helpende gedachtes toelaten en een keuze maken om iets te doen wat ook ok is. Want uiteindelijk zal na regen vast weer een keer zonneschijn komen.